30thDecember, 2012
படைகொண்டார் நெஞ்சம்போல் நன்னூக்காது ஒன்றன்
உடல்சுவை உண்டார் மனம்.
(குறள் 253: புலால்மறுத்தல் அதிகாரம்)
Transliteration:
paDaikoNDar nenjampOl nannUkkAdhu onRan
uDalsuvai uNDAr manam
paDaikoNDar – Those that bear weapons to kill others
nenjampOl – like their hearts
nan nUkkAdhu – not being immersed in gracefule or virtuous thoughts
onRan – other lives
uDal suvai – the taste of their meat
uNDAr – those who get used to it by eating
manam – like their mind
This is like that” is a standard method of comparison used by vaLLuvar; familiar to us by now. Those who bear weapons to kill others won’t have graceful or virtuous thoughts in their minds or softness in their hearts. Similarly people that eat meat will not have any compassion for others and they won’t hesitate to kill, is what is alluded here by vaLLuvar. We know the popular adage, “Heavens are not for beings devoid of grace” (aruLillArkku avvulagam illai).
Those who kill either as a profession, or part of an army, don’t have any compassion; they don’t think of the harm they cause to others or have the guilt because of that. The same mindset can be seen in people that eat meat as hinted by vaLLuvar. The usage of the word “suvai”(taste) implies that the meat eaters feel that it is a taste and hence don’t see the harm caused by it. Also to give up something for which taste is developed, is difficult. Then for that taste alone, they become selfish and act.
Being a virtue of Jains and Bhuddists obviously this thought is entrenched in a lot of religio centric Sangam literature.
Though vaLLuvar denounces meat eating, the present day world would definitely argue this point as it has been always contested through many millennia. After all philosophers including celebrated Swami Vivekananda had eaten fish (which is part of their diet and culture). We need to think of meat obstinence as just the highest form of virtue.
“Weapon holders have no compassionate heart;
So are the minds of the people that eat meat”
படைகொண்டார் – பிறரைக்கொல்வதற்காக கொலைக்கருவிகளை கைக்கொண்டவர்
நெஞ்சம்போல் – அவர்கள் நெஞ்சினிலே
நன்னூக்காது – நல்லதான அருள் கொள்ளாததுபோல்
ஒன்றன் – பிற உயிர் ஒன்றின்
உடல் சுவை – உடலைக்கொன்று அதனுடைய உடல் சுவையை
உண்டார் – உண்பவர்களின்
மனம் – மனமும் சற்று அருள் இல்லாதது,
அதைப்போல இது என்பது வள்ளுவருக்கும் ,இத்துணைக் குறள்களுக்குப் பிறகு நமக்கும் புதிதல்ல. கொலை ஆயுதங்களைத்தம் கையில் உள்ளோர் நெஞ்சிலே நல்லறமாம் கொலை செய்யாதிருத்தலை நினையாதோ, அதேபோல, பிற உயிர்களைக் கொன்று அவற்றின் ஊனை உணவாக்கொள்வோர் மனமும் அருளைப் பற்றியும் நினையாது, அருளும் இல்லாதது. அருளில்லார்க்கு அவ்வுலகம் இல்லை என்று ஏற்கனவே கண்டிருக்கிறோம்.
கொலைத்தொழிலர்க்கு பிற உயிர்களுக்குத் தீங்கு செய்தலில் எவ்வித குற்றவுணர்வும் இராதது போல, ஊன் உண்பவர்களுக்கும் பிற உயிர்களுக்கு தீங்கு செய்யும் எண்ணமும், அதனால் குற்றவுணர்வு இராமலும் இருக்கும். “சுவை” என்ற சொல்லினால், ஊன் உண்பவர்கள் அதை சுவை என்று கொள்வதனால், தீங்கிழைத்தலையும் ஒரு தமக்குச் சுவையென்று எண்ணியே, ஒரு தன்னலச் செயலாகச் செய்வர் என்பது குறிக்கப்படுகிறது.
ஊனுண்ணுவார் மனம் நல்லதை நினையாததையத் திரிகடுகப்பாடல், “கொலைநின்று தின்றொழுகு வானும்பெரியவர்
புல்லுங்கால் தான்புல்லும் பேதையும் – இல்லெனக்கொன்று
ஈகென் பவனை நகுவானும் இம்மூவர்
யாதும் கடைப்பிடியா தார்.” என்று சொல்லி, கொலைநின்று தின்றொழுகுதலை அறநெறி நில்லாரின் முதற்குற்றமாகக் கூறுகிறது.
இன்றெனது குறள்:
போர்த்தொழிலர்க் கில்லருள் நெஞ்சமேப்போல் ஊனுண்ணு
வோர்தமக்கும் இல்லை அருள்.
pOrththozilArk killaruL nenjamEppOl uNuNu
vOrthamakkum illai aruL
அவனிவன் பக்கங்கள்... 