May 26th, 2012
அன்றறிவாம் என்னாது அறஞ்செய்க மற்றது
பொன்றுங்கால் பொன்றாத் துணை.
(குறள் 36: அறன்வலியுறுத்தல் அதிகாரம்)
Transliteration:
anRarivAm ennAdhu aRanjcheiga matRadhu
pondRungAl pondRA thuNai
anRarivAm– The thought that, we can be virtuous later in life after the present youthful days are spent in other pursuits, (Towards the end of life) and postponing
ennAdhu – without giving excuses as above
aRanjcheiga– live virtuously and do good things
matRadhu– because “that” will (staying the virtuous path)
pondRungAl– When the life is to leave this body
pondRA – unfailing (the one which will bring the account in good stead in later births)
thuNai – support (that will continue in our successive births too)
Some people have the tendency to say, that there is no real urgency to be good and stay the life with good virtues. They claim that they are in their prime of youth and want to act accordingly; they think and say that during the evening of their lives, it is enough to be virtuous.
It is only for such people, vaLLuvar emphasizes that the virtuous ways have to be followed and be done now and every day, not later. Life throws a lot of uncertainties and what if the later day is indeed after somebody becomes “late”? There is a popular saying, ‘nadRE sei – adhuvum indRE sei’ (நன்றே செய் – அதுவும் இன்றே செய்) which reflects the essence of this verse. Though there are several works that reflect a similar thought, Papanasam Sivan has beautifully expressed a reply to “andRarivAm” types, in his song by saying “nALai enbAr – yARE kanDAr?” Who can give gurantee of life even the next second?
Learning and practice is essential for everything, especially for good things in life. “ILamayil kal” (இளமையில் கல்) is what is insisted again and again by many learned people and great works. The ability to learn and practice can not come all on a sudden at a later age.
How will, living a virtuous life, come in as a big support when our life is ready to depart the mortal coil as the phrase “pondRA thuNai” indicates? The subtle suggestion here is the belief of successive births (based on our karmas, good and bad), for which our body of this birth will not come with us, but our good deeds will.
Live virtuously, not postponing for evening of the life
As it will be the indestructible support for life after life.
தமிழிலே:
அன்றறிவாம் – இன்று எங்களுக்கு இளமைக் காலம், அதனால், அவசரமில்லை, எங்கள் வயதான காலத்தில் நாங்கள் அறவழிகளில் நடந்து, புண்ணியங்கள் தேடிக்கொள்கிறோம், (என்கிற எண்ணம்)
என்னாது – என்று எண்ணாமல், சொல்லாமல்
அறஞ்செய்க – அறவழிகளில் செல்க, அறச்செயல்களை செய்க
மற்றது – தவிரவும் அது
பொன்றுங்கால் – இவ்வுடம்பு அழிந்து மறையும் போது
பொன்றாத் – அழியாது நம்முடைய பின் வரும் பிறப்புகளில் தொடர்ந்து வரும்
துணை – உற்ற துணை
சிலர் எங்களுக்கு இது இளமைக்காலம். எத்தனையோ இன்பங்கள் கொட்டிக்கிடக்க அவற்றை அனுபவியாது அறவழி சிந்தனை மற்றும் செயல்களில் ஈடுபடுவது என்பது எங்கள் இளமைக்கு ஏற்புடைய செயல் அல்ல என்பார்கள்.
அப்படிப்பட்டவர்களுக்காகச் சொல்லப்பட்ட குறள்தான் இது. வள்ளுவர் அறிவுறுத்தலாக வலியுறுத்தி, எல்லோரும் அறவழிகளையே நாட வேண்டும், நடக்க வேண்டும், பிறிதொரு நாள் பார்த்துக்கொள்வோம் என்னாமல். ஏனெனில் அவ்வறம்தான், உடல் குன்றி உயிர் போங்காலத்துக்கு, நமக்கு உற்றதுணையாக, நம்மை பின் வரும் பிறப்புகளிலும் தொடர்ந்து வரும்.
நற்செயல்களை நினைவதையும், நல்வழி நடப்பதையும், தள்ளிப்போடுதல் ஏற்புடைய செயல் அல்ல. வாழ்க்கை எத்தனயோ எதிர்பாராத நிகழ்வுகளைக் கொண்டது. மற்றொரு நாள் என்பது “மறைவுக்குப் பின்” என்று இருந்துவிட்டால்? தமிழிலே இருக்கிற சொற்றொடர், “நன்றே செய் – அதுவும் இன்றே செய்” சொல்வது இதைத்தான். நாளையென்பார்! யாரே கண்டார்? என்ற கருத்தை அழகாகத் தெரிவிக்கிறது இக் குறள்.
“பொன்றாத் துணை” என்பது நம் இரு வினைப் பயன்களும் நம்மைப் பின் வரு பிறவிகளில் தொடரும் என்றதால், அறத்தின் பலன்களே, நமக்கு பின்வரும் பிறவிகளில் துணையாக இருக்கும் என்பதுதான்! இக்குறளும் வள்ளுவர், கரும வினைகளின் பயனாக நடைபெறும், பிறப்பு இறப்பு சுழற்சியில் கொண்டுள்ள நம்பிக்கையை தெரிவிப்பதாகவே இருக்கிறது.
இன்றெனது குறள்:
செய்யறமே வாழ்விறுதிக் காலத்தில் உற்றதுணை
செய்யறத்தை அன்றெனாது இன்று
அவனிவன் பக்கங்கள்... 