8th Nov, 2015
உறாஅ தவர்க்கண்ட கண்ணும் அவரைச்
செறாஅரெனச் சேறியென் நெஞ்சு.
(குறள் 1292: நெஞ்சொடுபுலத்தல் அதிகாரம்)
உறாதவர்க் கண்ட கண்ணும் – நம்மிடத்தில் அன்பு உறாதவர் என்றறிந்து கண்டு உணர்ந்த பின்னும்
அவரைச் செறாரெனச் – அவர் கோபிக்கமாட்டார் என்று
சேறி என் நெஞ்சு – அவர் மாட்டு செல்கின்றாயே என் நெஞ்சமே
என் காதலர் என்னிடத்தில் அன்பு கொள்ளாதவர் என்றறிந்து உணர்ந்த பின்னும், நீ அவர்மாட்டு வலிந்து செல்வதற்காக, அவர் வெகுளார், வெறுக்கார் என்று நம்பி, அவரிடத்தில் செல்கின்றாயே என் நெஞ்சே, என்று காதற்தலைவி தன் நெஞ்சோடு கோபித்துக் கூறுகிறாள். நெஞ்சோடு பிணங்கி இவ்வாற்ய் கூறினும், அவர் தன்னை வெறுத்துத் தள்ளக்கூடாது என்கிற உள்ளக்கிடக்கையை அவள் கூறுவது உள்ளுரையான பொருள்.
Transliteration:
uRAa davarkkaNDa kaNNum avaraich
cheRAarenach chERiyen nenju
uRAadavark kaNDa kaNNum – Though you’re aware that he does not love me anymore
avaraich cheRAarenach – that he will not be angry
chERi yen nenju – you’re drawn towards him, O! my heart.
Though you’re aware that my lover does not love me anymore, you still are drawn towards him, O! my heart, thinking that he will not be angry with nor detest you for that, says the maiden to her heart! There is a hidden yearning conveyed in her pretense quarrel with her heart, that he would not do so.
“Though you’re aware he does not love me anymore, O! my heart
You’re drawn to him, as if he would not be angry with you for that!”
இன்றெனது குறள்:
அன்பிலார் என்றுணர்ந்த பின்பும் அவர்வெகுளார்
என்றவர்பால் செல்வாயென் நெஞ்சு
anbilAr enRuNarnda pinbum avarveguLAr
enRavarpAl selvAyen nenju
அவனிவன் பக்கங்கள்... 